Geen twee mensen met autisme zijn hetzelfde. Sommigen staan onverschillig ten opzichte van andere mensen en geraken zo soms geïsoleerd van hun omgeving. Anderen nemen weinig initiatief om contact te maken maar laten zich wel benaderen. Nog anderen zijn sociaal erg actief, maar worden in hun omgang met anderen vaak als vreemd ervaren.

Deze verschillen doen zich al op zeer jonge leeftijd voor. Het ene kind met autisme heeft al in de wieg moeite om oogcontact te maken. Het strekt zijn armpjes niet uit naar zijn ouders om opgepakt te worden en verstijft wanneer men dat doet. Het andere kind is een 'gemakkelijke' baby die urenlang in zijn bedje naar het licht op het plafond ligt te kijken zonder zijn noden of behoeften kenbaar te maken.

Kinderen met autisme hebben weinig gelaatsuitdrukkingen, weinig mimiek en weinig gedrag om tot sociaal contact te komen. Ze hebben moeite om in relatie te treden met anderen. Centraal daarin lijkt een gemis aan wederkerigheid in de sociale relatie te staan. Kinderen met autisme zullen eerder 'gebruik maken' van volwassenen door hen bijvoorbeeld bij hun pols te grijpen en hun hand naar het voorwerp te leiden dat ze willen hebben. Daarom hebben ouders vaak het gevoel dat ze ‘werktuigen’ zijn in dienst van hun kinderen.

We weten nu dat verschillende cognitieve en zintuiglijke kenmerken van mensen met autisme hun sociale relaties beïnvloeden (zoals hyper- of hypogevoeligheid, centrale coherentiestoornissen en problemen met de theory of mind).